همسایه‌های خیابان شهیدفلاحی۵۰ چندان با هم غریبه نیستند. قدیمی‌ها به‌واسطه آشنایی دیرینه و تازه‌وارد‌ها به‌واسطه جلسات مهدویت حسین‌آقای پارسامنش با یکدیگر سلام‌وعلیک دارند.
منطقه ۱۰
منطقه مهندسی‌ساز
قرارگرفتن در یکی از مبادی ورودی پرتردد شهر (بزرگراه آزادی)، آب‌وهوای مناسب، ساخته‌شدن معابر و ساختمان‌های منطقه براساس اصول و ضوابط شهرسازی، وجود قطعات به‌نسبت زیاد زمین‌های با کاربری فضای سبز و در نتیجه برنامه‌ریزی برای افزایش سرانه فضای سبز، منطقه ۱۰ را به منطقه‌ای خوش‌نشین و مملو از مجتمع‌های مسکونی تبدیل کرده است. این منطقه به‌دلیل در بر گرفتن تعداد زیادی از مجتمع‌های تفریحی آبی و استخر‌های سرپوشیده، به منطقه تفریح‌های آبی مشهد معروف شده است. ویژگی دیگر منطقه ۱۰ وجود مراکز درمانی مجهز مانند بیمارستان رضوی، بیمارستان عباس ناظران و... در آن است که به گردشگری سلامت در این منطقه رونق می‌بخشد. قرارگرفتن شهر سنگ و همچنین تعداد زیادی واحد صنعتی در این منطقه ظرفیت اقتصادی مناسبی را برای تولید و رونق اقتصادی در این منطقه ایجاد کرده است.
این منطقه با داشتن شماری از دانشگاه‌های مهم، یکی از قطب‌های علمی و دانشگاهی در مشهد است. در مساحت ۲۳۳۳ هکتاری منطقه ۱۰ شهرداری مشهد ۲۹۷ هزار نفر زندگی می‌کنند.
حمید جلیلیان مطلق یکی از اهداکنندگان برتر خون مشهد است و از سال ۶۳ تا به امروز اهدای مستمر خون را رها نکرده است و خودش می‌گوید که تاکنون ۱۴۰ بار زندگی بخشیده است.
در قلب محله لشکر مشهد، معبر شهیدفلاحی ۲۰.۱ با رنگ و شور کودکی زنده است؛ کوچه‌ای که بوی نوستالژی و هیجان در آن جریان دارد. این معبر راسته اسباب‌بازی‌فروش‌هاست، جایی که ویترین‌های پر از رنگ و لبخند، همه را به دنیای خیال می‌برد.
مسیر ورزشی فرشید عمارلو، کاپیتان تیم ملی ایران در رشته فانکشنال‌فیتنس، مثل بیشتر ورزشکاران پر از فراز و فرود بوده است؛ از مخالفت خانواده تا نبود تجهیزات در سالن‌های ورزشی، اما او با قدرت پشتکار به قهرمانی رسید.
زهره یزدی‌خشت‌مال از پنج‌سالگی پای دار قالی بزرگ شده است. او صفر تا صدکار‌های قالی‌بافی را خودش انجام می‌دهد. کارآفرینی است که تاکنون صد‌ها نفر با آموزش‌هایش پای دار قالی نشسته و به درآمد رسیده‌اند.
بتول جبینی همسر شهید تعریف می‌کند: عزیزالله آقاجان‌زاده، با بچه‌ها خیلی مهربان بود. وقتی از بیرون می‌آمد، با لباس‌های خاکی و خسته مستقیم می‌رفت سراغ بچه‌ها. محال بود بدون بغل‌کردن آنها وارد خانه بشود.
نجمه فیض‌آبادی می‌گوید: زمانی‌که اینجا مسجد نداشت، به مساجد خیابان‌ها و محله‌های دیگر می‌رفتم. از وقتی این مسجد ساخته شد، با اینکه نیمه‌کاره است، همین را به دیگر مساجد ترجیح می‌دهم. همه نمازگزاران یکدیگر را می‌شناسند.